Βρέχει...

Βρέχει...
Ξεπλένεται η ψυχή μου και αναστενάζω παιδικά...
Στάλες αγίασμα κι απλώνω τις παλάμες...
Μοιάζουν με νότες... στα δάχτυλα τις παίζω... τις σπρώχνω στον καρπό...
Ανοίγουν δρόμο... δρόμο υγρό...
Το χέρι μου υψώνω, να τις κρατήσω όσο μπορώ, κάτω μην στάξουν...
Κυλούν στο μπράτσο... γίνονται φλέβα...
Από ουρανό και γη...
Όλα όσα είμαι ουρανός και γη...
Κι ο κόσμος όλος το εργαστήρι της ψυχής μου...
Πού να κοιτάξω και να μην βρω κάτι από μένα;
Αντανακλάσεις κάθε μου στιγμής... σκέψης... αισθήματος...
Όλα σαν εμένα κι εγώ σαν όλα...
Όπως εγώ έτσι κι αυτά...
Ζωή...
Πού με παλεύεις, τι μου διεκδικείς;
Μην με κρατάς...
Έχω ατελείωτους προορισμούς...
Μορφές πολλές να διανύσω...
Δικοί μου δρόμοι...
Δανείστηκα από τον χάρτη της δικής μου της ψυχής...
«Πού θες να πας; Ψηλά; Ή χαμηλά θα ταξιδέψεις;»
Ψηλά... στα χαμηλά έχω συρθεί πόντο στο πόντο.
Εκεί με βρήκα. Εκεί με γνώρισα... από εκεί με μάζεψα...
Ψηλά... ψηλά... τώρα ψηλά...
«Ναι... και σε τρομάξαν οι σκιές! Μα νίκησες λες;»
Όχι. Δεν πήγα να νικήσω. Να αναγνωρίσω γύρευα.
«Δεν μπορείς!»
Μπόρεσα γι αυτό είμαι εδώ...
Μην μου μιλάς...
Μην φοβάσαι...
Δεν είναι όπως σου είπανε...
Από ουρανό και γη...
Όλα όσα είσαι, ουρανός και γη...
Κι ο κόσμος όλος το εργαστήρι της ψυχής...
Πού να κοιτάξεις και να μην βρεις κάτι από εσένα;
Αντανακλάσεις κάθε σου στιγμής... σκέψης... αισθήματος...
Όλα σαν εσένα κι εσύ σαν όλα...
Όπως εσύ έτσι κι αυτά...
Μην μου φοβάσαι
(Άγνωστος καλλιτέχνης..)