|
Αφιερωμένο για όλα τα καλά παιδιά του συμποσίου των δειπνοσοφιστών!!!
*******************************************************************************************
Μιαν ιστορίαν θα σας πω, τις περασμένους χρόνοι
μιαν φορά κι έναν καιρό, σ'ένα πλατύ αλώνι.
Μιαν αρμαθιά εκάθουνταν, φίλοι καλοί ομάδι
σε μιαν φιλίαν αμάλαγη με δίχως ασκημάδι.
Ωπούχανε στον λογισμό τσι μάθησης την βρώσις
και το θρονί της αρετής και ποταμό τσι γνώσις.
Κι ήτονε άλλοι σοφιστέ κι άλλοι ορθολόγοι
και μπλιό οι μεγαλύτεροι, κρατούσαν κομπολόγι.
Σε δείπνα και σε τράπεζα, έτρωγαν και μιλούσαν
κι όταν δεν βρίσκαν τι να πουν, θυμώναν και γελούσαν.
****************
Του κύκλου τα γυρίσματα π'ανεβοκατεβαίνουν
και του τροχού, π'ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν.
Μια εις το καλό κ'εις το κακό, περιπατούν και τρέχουν
και του καιρού τ'αλλάγματα, αναπαημό δεν έχουν.
Ανακατώνουν τ'άρματα,όχθριτες ποιός πόδι πατάει
κι άμα πεισμωσουν νόμιζαν κι ο γάϊδαρος πετάει.
********************
θα σας ειπώ μ'ονόματα, αράδα ένα ένα
από ποια σκούφια κράταγαν, μη μου ξεφύγ' κανένα.
Λευτέρη τον ελέγασι, ξεχωριστός απ'τσ'άλλους
ποπαναθιός και φρόνιμος, πρώτος εις τσι μεγάλους.
Από μικρός παντρεύτηκε και συντροφιάστι ομάδι
με ταίρι που ποτέ κανείς δεν τ'ούβρισκε ψεγάδι.
Γιωτούλα την ελέγασι, την έμορφην την κόρη
κι άλλη καμιά στην φρόνεψη, τ'ούκανε κι ένα αγόρι.
Περάσαν έτσι κι οι καιροί και θώραγε ο Λευτέρης
τα μάλα είναι μελετηρός, ατσίδας και ξεφτέρης!
Στους φίλους δειπνοσοφιστές, όταν γινόταν ντόρος
κι έβραζ' από θυμόν πολύ, τραβάει για τ'άγιον όρος.
Να πάει να βρει τον γέροντα,σοφία π'όχει μεγάλη
την ευλογιά του να του ειπεί, τον δαίμων να του βγάλει.
**************************
Όμως δεν τέλειωσα εδώ, εδώ είν' αρχή ακόμα
να πάμε στον επόμενο, π'ούχει μεγάλο στρώμα.
Και τ'όνομα του νιούτσικου, Κωστίκαν τον ελέγα
κι ας γεροντοπαλλίκαρον, είχε της νιότης φλέγα.
κι όλες τσι χάρες που ουρανός και τ'άστρα εγεννήσα
μ'όλες τον εμοιράνασι, μ'όλες τον εστολίσα.
Με φυσικήν και αριθμούς ήπρασσε και ξετρέχει
κι έμαθε εκείνα που'δασι ο νους δεν τα κατέχει.
Κι όταν τον στρούμωχναν πολλά, κάθετα διαφωνούσε
και να του μπίγαν μια σουβλιά, αυτός δεν συμφωνούσε.
Όμως σαν έρχουνταν σιμά, νεράιδα η Νικολούσα
μέσα η καρδιά του λάμπανε, τα σωθικά κεντούσα.
Αγάλη αγάλη σ'ερωτιά κα πόθον εκινάτο
πείραξιν είχε λογισμού, κι ουδ'έτρω' ουδ'εκοιμάτο.
Η γνώση του δεν τον βοηθά, ο πόθος τον ενίκα
μπλιό δεν γνωρίζει το καλό, μηδέ πρεπόν εγρίκα.
Την Νικολούσα με κουρφό πόθο, κι αγάπη εθώρει
μα τέτοιο πράμα, έγνοια καμιά, δεν είχε αυτή η κόρη.
******************************
Κι ήρθε κι ετούτης η σειρά, για να την περιγράψω
κι ως φίλη μπίμα καρδιακή, φοβούμαι μην την θάψω.
Πολλά θα επροσέχουσι, πως θ'άχω ειπωμένα
τσι ομορφιές και τα καλά, κι όλα τα λογισμένα.
Της καλής Βρύσης το χωριό, ήρθε εκείνη η ώρα
να γεννηθεί κληρονομιά, να αγαλιάσ' η χώρα.
Μια θυγατέρα κάμασι, κ'ήφεξε στο χαγιάτι
κείνη την ώρα που η μαμμή στα χέρια την εκράτει.
Ήρχησε και μεγάλωνε το δροσερό κλωνάρι
κ'επλήθενε στην εμορφιά, στη γνώση κ'εις την χάρη.
και τ'όνομά τζι το γλυκό το λέγαν Νικολούσα
οι ομορφιές τσ'ήσαν πολλές, τα κάλλη είσαν πλούσα.
Μ'όλες τσι χάρες κι αρετές ήτονε στολισμένη
ευγενική και ταχτική, πολλά χαριτωμένη.
Μα σαν μεγάλωσε πολύ, της έπιασε μια λόξα
κι ήθελε όνομα τρανό, ήθελε ν'άχει δόξα.
Μάζεψε τα πισίκια της, και ξάμωσ' απ'τον Λιόγκα
και σένα αδέρφι κουζουλό, πήγε να μάθει γιόγκα.
Και τι γρικάει και τι κεντάει και τι τραβάει ντούρου
πείσμωσε μπλιό για τα καλά, να ομοιάσει έναν γκούρου!!!
**************************
Κι έτσι περνούσαν οι καιροί, με κάψες κα με χιόνια
κι έπιασ' την άνοιξη η Μυρτιά, ήρθαν τα χελιδόνια.
κι η Νικολούσα η καψερή, είχε μια φιλενάδα
που' χάνει που την έβρισκο, όργωνε την Ελλάδα.
Βαγγέλω την ελέγασι,κοντούλα λεμονίτσα
μα όλα τα φιλαράκια της, την εφωνάζαν Λίτσα.
Μανία είχε με τ'άλογα με σπάθες και με βόλια
και με πολλά ερωτήματα στης γνώσης τα περβόλια.
Πάψε μ'αυτούς τους λογισμούς, Βαγγέλω μ'αυτήν την ζάλη
και τέτοια πράματ' άμοιαστα ο νους σου μπλιό μην βάλει.
Πάψε με Ελ και υπερέλ να τρέχεις να τους φτάσεις
γιατί στον βούρκο θα χαθείς, τα μούτρα σου θα σπάσεις.
Αλλά επού ν'ακούσει αυτήν, σε μέθη ζει, σε ζάλη
α νάρχετε και τ'αδερφάδ' ας δώσω την σκυτάλη!!!
*************************
Ηλία τον ελέγασι, το άξιον παλλικάρι
κι αν δεν περίσσευ' το μαλλί, περίσσευέτο η χάρη.
Που στην ανδρεία ουδέ κανείς, άλλος που να του μοιάξει
κι άμα πεισμώσει στην στιγμή, φοβέρες θε να κράξει.
Να πάρει το κοντάρι του, ν'ανέβει στο άλογό του
και να λιανίσει τον οχτρό, επάνω στον θυμό του.
Ένας ήτο ο φίλος του κι ο εχτρός του αντάμα
ο Κωσταντής ο καψερός, μα δεν κατέω πράμα.
Πως αμολούσαν τάλογα και κονταροχτυπιόνταν
και μάχες δίναν επικές, κι άλλο μπλιο δεν μιλιόνταν.
Ο Κωσταντής παν στάλογο γρυκάει φίλο κι οχτρό του
και με γλυκήτη περισσή, λέει στον κολητό του:
-Αδέρφι μου, με τσι κακούς κ'εγώ κακοσυνεύγω
μα την αγάπη θέλω τη, και πάντα τη γυρεύγω.
Κι εσύ κι εγώ που πέσαμι κι οπού με φοβερίζα
το δίκιο μας και τ'άδικον ποσώς δεν το γνωρίζα.
Κι ας πείσμωσες κι ας με θυμού κι ας με φοβερίζου
μα εγώ γρικώ τα λόγια σου, πολύ αρχοντιά μοιρίζου.
και λέω σου το σήμερο, Ολιά να το κατέχεις
πως φίλος σου παντοτινό και δουλευτή να μ'έχεις.
Μα στο κονταροχτύπημα ετούτο κάνει χρεία
να δείξουμε την δύναμη κι όλη μας την αντρεία.
Εδέτσι μ'αγαπητερά λόγια ξεχωρηστήκα
κ'εκεί που θε να τρέξουσι'ς τσι τόπους εσυρθήκα.
Ως αποφτιάσαν τα κορμιά, τη σάλπιγγα γρικήσα
και τα κοντάρια σφίξασι, κι ως λιόντες εκινήσα.
και έτσι πέρναε ο καιρός, οι μέρες και οι μήνες
και τούτοι δω παλεύανε, σαν λυσσασμένες χήνες.
Μα το πρωί με την δροσιά, στης καταχνιάς την χαύβλη
πίναν μαζί στον καφενέ, καφέ και παίζαν τάβλι!!!
*******************************
Τέτοια με την παρέα μας, έχουνε κουζουλάδα
την φέραν απ'τα ψηλά βουνά, απ'όλη την Ελλάδα.
Και καπετάνιο έχουμε, απ΄το χωριό την Ράχη
που από μικρός δεν άφησε να χάσει ούτε μια μάχη.
Π'όχει το μούσι το στριφτό, το όνομά του Μάνος
και με μια γκλίτσα σκαλιστή θερμός Σαρακατσάνος.
Με την παράδοση ξυπνάει, μ' αυτήν και εκοιμάτο
και εις βαθειά γνωρίζουσι, τις λέξεις των πραγμάτο.
Μα στης παρέας τα κουβεντιά, αγριεύει και μανίζει
ανάβει γίνετε θεριό, κι όλους μας φοβερίζει:
-Δε θέλω καυκησές εγώ, κάμε να το κατέχεις
μ'ακάτεχον εμάλωσες, κ'εις τούτο δίκιον έχεις,
κι' ακάτεχος του κάτεχου ποτέ δεν τ'αρμηνεύγει,
στον κατεχάρ' ακάτεχος το μάθημα γυρεύγει.
και ριζικό' χα σήμερο, κι ήρθες να μ'αρμηνέψεις
τα δε κατέχω να μου πεις, και να με δασκαλέψεις.......
Κι άμε να πάμ' στου Αχέροντα, τα απατηλά λιμέρια
οπού στραβάδια μπένουσι, κι βγαίνουνι ξιφτέρια!
Εσείς μην καταλάβατε του Μάνου τα λεγμένα
εγώ κι ουδέ κατάλαβα, τα λέγει μπερδεμένα!
-Άιντι κι αφήστε' μ' παρακεί, τσ'αυλή του μπαρμπα Στάμ'κου
ακούω κλαρίνα κι θαρρώ,πως θα χουρέψου τσάμικου
Έτσι ότι κι αν λέγουσι, ο καπετάν ο Μάνος
θα μείνει ξεροκέφαλος σωστός Σαρακατσάνος!
**************************
Μα τι παρέα είν'αυτήν, μηλιά ανεμοδαρμένη
ξόρκια θαρρείς την κάνανε και μοιάζει μαγεμένη.
Η συντροφιά δεν τέλειωσε έχει ακόμη τσ'άλλους
τρανούς πολλά και δυνατούς κι ακόμη ποιο μεγάλους.
Όποιος δεν έχει ακουστά τον Γκέκα τον Γιαννάκη
όπου τον ξέρει ο ντουνιάς κι είν' από πρώτο τζάκι.
Παλλικαρέλι καρδιακό κι ο νους πολλά κατέχει
όπου άλλος χάνει την μιλιά, αυτός μιλιά κι αν έχει.
Σαν ξεκινήσει να μιλά και βάλετο μια κλεψίδρα
αυτήν καιρό εσταμάταγε, μα αν καταπιεί γλυστρίδα.
Και η κλεψίδρα σταματά δεν έχει άλλη νίλα
μα τούτος o αχόρταγος πολλά ακόμα εμίλα.
Και μίλατο, και το και το ,σταματημό δεν θέλει
κι όλοι με στόματα ανοιχτό τάκούνε το κοπέλι.
Έχει σπουδαίαν να ειπεί, του Αλεξάνδρου η χώρα
μολών λαβέ, ταν ή επί τας, Ελλάς μπροστά προχώρα!
Γειά σου ρε Γιάννο λεβεντιά, κι ωραίο παλλικάρι
φτάνει μπλιό για σήμερον, μας πήρες το κεφάλι!
Κι αμέ να γύρεις στρώμασι, να κοιμηθείς στου Μήτση
κι εγώ ν'ασχοληθώ μαθές, με τ'άλλο το κορίτσι!
**************************
Ωπού'χει το χαμόγελο στα χείλη η πιό ωραία
και μπλιό είν'η πιό φρόνιμη, την λένε Τερψιθέα.
Που σαν βαδίζει μια κα δυο, έχει μεγάλη χάρη,
και ποιος θα είν' ο τυχερός ποιό έμορφο παλλικάρι.
Που θα την κάνει ταίρι του,πριγκίπισσα κυρά του
όμως αυτήν δεν πρόκειτε να πάει με τα νερά του.
Μόνο στολίδια και προικιά περισσεια αν της τάξει
τότε θα τον ερωτευτεί και θα τον βρεί εντάξει.
Το λέει ο κόσμος κι ο ντουνιάς, Τέρψη η πενεμένη
όπου πολλά κατέχετο, πολλά γραμματισμένη.
Κι εδέ, δεν χαραμίζουσι να πάρει οποιον κι οποιον
μονάχα τον ποιο γνωστικόν ποιον έμορφον και ντόπιον.
******************************
Ετούτη είν' η παρέα μας κι άλλη καμιά δεν έχει
τόσα που εγνωρίζουσι και τόσα που εκατέχει.
Και μια θυμιούς, μια αγαπησιές, θα συνεχίζει πέρα
να αγκομαχάει να αδυμονεί και να περνάει την μέρα.
και στην υγεία των γνωστικών να πίνει να γλεντάει
και ποιο βαθειά με το κεντρί, τσι γνώσης να κεντάει.
Ετούτα ορέ συντρόφια μου, τα τελευταία λόγια
θα σας ειπώ και άκουσιν, δεν είναι σκυλολόγια.
Όσο κι αν εθυμώζουσι σας αγαπώ τα μάλα
για τ'αφεντιά σας όμως δα, δεν πάω και στην κρεμάλα!
Οι στίχοι θέλουν διόρθωσι και σ'άμσ' όσο μπορούσι
γιαυτούς που τους διαβάζουσι, καλά να τους γρυκούσι.
Πολλά για απόψε έγραψα θα χρειαστώ ριμούλκα
και στο ζερβί το δάχτυλο μου βγήκε μια μπρενούλκα!
ΑΜΑΖΟΝΑ
**************************
Τ Ε Λ Ο Σ
_________________
"ΟΨΕ ΘΕΩΝ ΑΛΕΟΥΣΙ ΜΥΛΟΙ,ΑΛΕΟΥΣΙ ΔΕ ΛΕΠΤΑ"
|
Anmelden
Registrieren
FAQ
Suche
Kalender
