|
ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ
Το ποδήλατο ρόλλαρε στην κατηφορα με μεγαλη ταχυτητα προσπερνωντας πεζους και αυτοκινητα
τόσο σβέλτα που η φευγαλαια ύπαρξη τους δεν προλαβαινε να αποτυπωθει στο φιλμ του μυαλου
μου. Εγω μη έχοντας άλλη επιλογή, αφέθηκα ανέμελος στην αγκαλια της βαρυτητας να με
παρασύρει όπου εκείνη ήθελε βοηθόντας με να φτάσω διχως ιδιαίτερο κοπο στον προορισμό μου.
Σπουδαιο πραμμα το ποδήλατο σκέφτηκα, βολικο και άνετο συναμμα αποτελεί την καλύτερη ίσως
λύση για τις μικρές διαδρομες μεσα στο χαος της πόλης. Κάπου είχα διαβάσει μαλιστα πως αυτό το
μικρό μαραφέτι ειναι ο αποδοτικότερος μετατροπεας της ενεργειας σε κινηση, με συντελεστή
απόδοσης πολυ ανώτερου απο αυτόν ενός αυτοκινήτου που συν τοις άλλοις καιει υδρογονανθρακες
και μολυνει την ατμόσφαιρα...
Ποσο ομορφη και ποιοτικα καλυτερη θα γινόταν η ζωη μας αν αφηναμε μια μέρα στην ακρη το
αυτοκινητο μας και περναμε το ποδηλατο για τις καθημερινες μας διαδρομες; Αν το κρατος
μεριμνουσε για περισσοτερους ποδηλατοδρομους, περισσοτερους ανισσοπεδους κομβους και
πεζογέφυρες, και ακομα γιατι όχι; Σκεπαστους ποδηλατοδρομους παντός καιρου όπως αυτοί που
έκαναν δειλά δειλά την εμφάνιση τους στην Δανία και την Ολλανδία. Έχω δει φιλόπνοα σχέδια για
ένα πυκνό δικτυο απο παρόμοιους ανισοπεδους ποδηλατοδρομους σε σχήμα σωλήνα που θα
ενώνουν όλες τις γωνιές της μεγαλουπολης μεταξύ τους. Έτσι θα φτάνουμε άνετα και γρήγορα στο
προορισμό μας και προπάντων θα μειώναμε τους ρυπους και τον θόρυβο που ταλανίζουν την ζωή
μας στις μεγαλουπόλεις, ενώ παράλληλα θα αποκομίζαμε σημαντικά οφέλη για την υγεία και την
ευεξία μας. Προς το παρών όμως αυτα υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, όμως τα πρώτα δειλά βήματα
έχουν ήδη ξεκινήσει να γίνονται.
Και ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων
κλείνοντας μου τον δρόμο. Πλακώθηκα στα φρένα, τα λάστιχα έτριξαν στην υγρή άσφαλτο και το
ποδήλατο πέταξε κώλο μεχρι που σταματησε σε αποσταση αναπνοής μπροστα τους. Τα γεροντακια
με κοιταζαν με τα ματια γουρλωμενα από τον τρόμο μη μπορωντας να αρθρωσουν λέξη.
Ρε χαϊβανια δεν βλέπετε οτι εδω ειναι ποδηλατόδρομος; Που κυκλοφορειται ετσι χύμα; Είπα απο
μέσα μου κατεβάζοντας καντήλια και χριστοπαναγίες αλλα τελικά σαν να διάβασαν την σκέψη μου
ζητησαν ένα ταπεινό συγνώμη και απομακρύνθηκαν. Ευτυχως σκέφτηκα που δεν συναίβει τιποτα,
κριμμα όμως γιατι μου έκοψαν την φόρα και ο δρόμος τώρα ανηφόριζε. Άτιμο πράμα η βαρύτητα
τελικά, τίποτα δεν σου δίνε τζάμπα. Τίποτα δεν σου χαρίζει. Όση δυναμική ενέργεια είχα στην αρχή
της κατηφόρας τώρα έπρεπε να την ξεπληρώσω τώρα, με άλλα λόγια τρεχάτε ποδαράκια μου...
Με την γλώσσα να φτάνει μέχρι την άσφαλτο λόγω της εξουθενωτικής ανηφοριάς, ο δρομος με
εβγαλε τελικά εξω απο την βιβλιοθηκη. Αυτο το αχαρο κτηριο απο μπετο και γυαλι κτισμενο στα
προτυπα φυλακης υψιστης ασφαλειας εστεκε μεγαλοπρεπα, απειλητικά θαρείς μπροστα μου. Τι
αταιριαστο μερος αληθεια για να φυλαξει κανεις τις γνωσεις ανθρωπων που περασαν και
δημιουργησαν μεσα στους αιωνες, λες και η κοινωνιας μας βαλθηκε να τις φυλακισει κλειδωνιοντας
την πισω απο χοντρους τσιμεντενιους τοιχους. Γιατι αραγε; Απο πότε αρχίσμαε να χτίζουμε τόσο
άχαρα και αντιαισθητικά; Τι πηγε στραβα και παρεκλιναμε απο τον δρομο της αρμονιας και της
αισθητικης που χαραξαν οι αρχαιοι ελληνες και τον συνεχισαν αξια οι μαστοροι της αναγεννησης;
Μάλλον οι λόγοι είναι πρακτικής φύσεως, το κόστος ενος νεοκλάσσικου κτηρίου βλέπετε αντιβαίνει
στο δόγμα της εποχής μας που μετρά τα πάντα με βάση το χρήμα...η αισθητική βλέπετε δεν
αποφέρει κέρδος...
Δεν βαριεσαι ειπα βγαζοντας εναν αναστεναγμο, μια βιβλιοθηκη ειναι απλα...μα τι βλεπω εκει
περα; Κοσμος πηγαινοερχεται φασαρια, χαμος!
Μα ναι βεβαια σκεφτηκα, σημερα ανοιγει το νεο εμπορικο καταστημα με την „πιασαρικη“
ονομασια Μιλανέο για αυτο γινεται της μουρλης...πραγματι η κοσμοσυρροη ηταν πρωτοφανης,
ουτε σε συναυλια του Bon Jovie δεν ειχα δει τοσο πολυ κοσμο. Ειχαν ερθει ολοι εκει, μεγαλοι και
μικροι, ντοπιοι και ξενοι να απολαυσουν ακομα εναν ναο της ακρατης καταναλωσης, ακομα ενα
εμπορικο μεγαθηριο που ηρθε για να καλυψει τις πλαστες μας αναγκες, αυτες τις ανάγκες που δεν
εχουμε αναγκη, και ομως...
Ακολουθησα σαν υπνωτισμενος και εγω το πληθος για να καταλήξω στο τεραστιο και εντυπωσιακο
πολυκαταστημα. Όμως περίεργο, το μερος φαινόταν τόσο οικείο, τόσο γνώριμο λες και ειχα
ξαναέρθει εδώ. Βρε μπας και έγινε κάποιο λάθος; Αυτο το πολυκαταστημα ειναι ιδιο και
απαράλλαχτο οπως τα υπόλοιπα της πόλης! Η μηπως οι αισθησεις μου με εξαπατουν;
Πραγματι οπου και αν γυρνουσα το βλεμμα μου η ιδια εικονα με ακολουθουσε, οι ιδιες εντυπωσεις,
τα ιδια ονοματα στις προσοψεις των καταστημάτων που φιλοξενουνταν σε αυτο το εμπορικο
μεγαθηριο...βλεποντας τα αυθορμητα στο μυαλο μου γενιόνταν χιλιαδες ερωτήματα: Γιατι αυτη η
τεράστια σπαταλη χωρου υλικών και ανθρωπινου δυναμικου; Γιατι θα πρεπει να ψωνιζουμε σε
ακομα ενα μεγαλο εμπορικο κεντρο απο την στιγμη που τα ηδη υπαρχοντα εμπορικα κεντρα της
πολεως υπερκαλυπτουν τις αναγκες μας σε υλικα αγαθα; Τι αποσκοπουν άραγε με αυτο;
Αναλογιζομενος τα τεραστια ποσα που δαπανηθηκαν για αυτο το μεγαθηριο με επιασε ηλιγγος, μα
ακομα περισσοτερο ζαλιστικα οταν αναλογιστικα τα τεραστια ποσα που θα δινουν οι επιχειρηματίες
των καταστημάτων για την ενοικιαση του ζωτικού τους χωρου σε αυτό τον λαβύρινθο. Μα ναι
βεβαια οσοι επενδυσαν σε αυτο το μεγαθηριο γνωριζαν με ποιο τροπο θα εβγαζαν τα φραγκα τους,
και με το παραπανω...
Τι υποκρισια ομως, τι αλλαζονεια τι σπατάλη και τι ασυλογησία! Κατασκευαζουμε τεραστια
εμπορικα κεντρα για να στεγασουμε αψυχα υλικα αγαθα τα οποία οταν ερχεται η νυχτα κλεινουν τις
βαριες τους πορτες ασφαλείας αφηνοντας αδειους και ανεκμεταλευτους τεραστιους
θερμαινομενους χωρους την ιδια στιγμη που δυο στενα παρακατω οι αστεγοι πεθαινουν εξω στο
κρυο. Αυτο ειναι λοιπον το ασπλαχνο συστημα που δημιουργησε ο σημερινος υλιστικος πολιτισμος
μας; Αυτό το παράδειγμα θα δώσουμε στις επόμενες γενιές; Ντροπή και αίσχος μαζί...
Έφερα στο νού μου μια μελετη που διαβασα σε μια τοπική εφημερίδα και ανέφερε πως η πολη εχει
τρομερη ελλειψη απο νεες κατοικιες. 10.000 τουλαχιστον διαμερισματα πρεπει να χτιστουν για να
καλυφθουν οι αναγκες των πολιτών σε στεγαση! Και όμως παρά τις φωνές απελπισίας του κόσμου,
το κράτος εξακολουθεί να αρνήτσι να χτίσει εργατικές κατοικίες, δεν περισσέυουν φράγκα λένε...και
οι ιδιώτες ούτε καν το σκέφτονται, βλέπετε δεν τους συμφέρει, οι εργατικές κατοικίες δεν
αποφέρουν αρκετό κέρδος...
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως η στεγαση του ανθρωπου δεν θεωρειται βασικο αγαθο έτσι
όπως έχουν οριστεί αυτοί από το καταστατικό των δικαιωμάτων του πολίτη. Η τροφη, το ποσιμο
νερο ακομα και η ελευθερια εκφρασης, ναι η ελευθερια εκφρασης και του λόγου
συμπεριλαμβανεται μέσα στα βασικα δικαιώματα του Ανθρώπου, το δικαίωμα στην στέγη όμως
όχι!...Λες και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς στέγη αλλά όχι δίχως ελευθερία έκφρασης, τι
υποκρισία! Αποτέλεσμα αυτού του ασυμβίβαστου της ανρθρώπινης λογικής, είναι η στεγαση να
αποτελεί σήμερα ενα σοβαρατοτο προβλημα για πολλους συνανθρωπους μας που δεν εχουν που
την κεφαλη κλινει η αναγκάζονται να ξοδευουν υπερογκα ποσα για να καλυψουν αυτη την βασικη
τους αναγκη, γεγονός που έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής και την αξιοπρέπεια
τους. Παράλληλα κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλέυονται στο επάρκο αυτη την ενδογενή αδυναμία
του κόσμου, απαιτόντας υπερβολικά ποσά σε ενοίκια πλουτίζοντας με αυτό τον τρόπο εις βάρος
των απλών πολιτών....ναι αντι να χτιζουν οι κυριοι που μας κυβερνουν καινουργιες κατοικιες με
λογικές τιμές σε ενοικιο ωστε να στεγασουν τον μεσο χαμηλομισθο χτιζουν μεγαλα πολυτελη και
αστραφτερα πολυκαταστηματα, ακόμα πιο τεράστιες πτέρυγες εργοστασίων η στην καλυτερη
περιπτωση νεα και πανακριβα υπερπολυτελη διαμερισματα οπου μονο ελαχιστοι τυχεροί ειναι σε
θεση να πληρωσουν, συνηθως οι μανατζερ και οι τραπεζιτες που πινουν το αιμα του κοσμακη και
πλουτιζοντας με τον ιδρωτα τους...
Η αισχροκέρδια και η παρανομία με τις ευλογίες του κράτους στο θέμα της στέγασης, έχει πάρει
ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αλλά δυστυχώς όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις η
αντίδραση των πολιτών κάμπτεται κάτω απο την δειμόκλεια σπάθα της εξουσίας. Τον λόγο έχει
μονο το χρήμα, οι άνθρωποι απλώς υπάρχουν μόνο για να το υπηρετουν. Συχνό φαινόμενο άλλωστε
οι ατελείωτες ουρές ευέλπιδων ενοικιαστων έξω απο ένα διαμέρισμα προς ενοικίαση, οι οποίοι
πολλές φορές πρέπει να χώσουν ακόμα και βαθεία το χέρι τους στην τσέπη για να πληρώσουν τον
μεσίτη. 1600 ευρώ παρακαλώ ζητάνε αυτοί οι παρασιτικοί για να προσφέρουν τις „πολύτιμες“
υπηρεσίες τους, να ανοίξουν δηλαδή με το κλειδί την πόρτα κάποιου αχουροδιαμερίσματος...Τα
αφεντικά όμως πέρα βρέχει, φτάνουν ακόμα και σε σημέιο να αφήνουν επίτηδες ξενοίκιαστα για
χρόνια ολόκληρα τα διαμερίσματά τους μέχρι ότου βρεθεί ο πωλητής που προσφέρει τα
περισσότερα...αποτέλεσμα να έχει γεμίσει η πόλη με διαμερίσματα „φαντάσματα“ άδεια και
έρμαια του φθοροποιού χρόνου. Υπολογίζεται πως μόνο στην πόλη μας υπάρχουν χιλιάδες άδεια
διαμερίσματα που ακόμα περιμένουν υπομονετικά να δουν το φως του ηλίου...
Κοιταξα περιεργος γυρω μου, ο κοσμος κρατουσε μεγαλες σακουλες με ψωνια, φαινοταν
χαμογελαστοι και ευτυχισμενοι, κανενας δεν συμμεριζονταν τις σκεψεις μου, δεν τους αφορουσαν,
δεν τους ενδιέφεραν, ποιος νοιαζεται αληθεια;
Σε ένα κατάστημα που δεν συγκράτησα το ονομα του, τα καρτελάκια με τις φανταχτερές εκπτώσεις
μου κέντρισαν το ενδιαφέρων. Πάρτε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και τα έβαλε τζάμπα! ένα καλο
παντελόνι απο 129 ευρά κατεβασμένο στα 99 και μετα ξανα στα 89! Αυτο θα πει έκπτώσεις...και
όμως αν αναλογιστεί κανείς πως αυτό το παντελόνι κόστισε στον έμπορα το πολυ 2-3 ευρώ και
αγοράστικε σε κάποια τριτοκοσμική χώρα, είναι να σε πιάνει απελπισία και θυμός για την
ξεδιαντροπία κάποιων κερδοσκόπων...Ακόμα και τα ρουχα των κούκλων στις βιτρίνες που ποζάρουν
με περισή περηφάνεια φωρόντας το τελευταίο συνολάκι της μόδας, φτιάχτηκαν κάπου σε στα
υπόγεια ενός παλιού και ετοιμόροπου κτηρίου κάτω από απάνθρωπες συνθήκές απο τα χεράκια
συνήθως ενός λιλιπούτειου κοριτσιού που είναι αναγκασμένο να δουλεύει ως και 16 ώρες την
ημέρα κερδίζοντας ισα ισα τα προς το ζειν, για να έχουμε εμείς οι „χορτάτοι“ τα φθηνά μας ρουχα
ωστε να καλύψουμε περίτεχνα τα πλαδαρά κορμια μας...οχι σκέφτηκα, εγω δεν θα πάρω ακόμα και
αν αυτό θα σήμενε την απώλεια της εργασίας ενος δυτυχισμένου πλάσματος κάπου εκει στο
Μπαγκλαντες, καιρός ειναι ακομα και εκει να γυρίσουν οι άνθρωποι τις πλάτες τους στους
εκμεταλευτές της ανθρωπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας και να στραφουν στον παραδοσιακο τροπο
ζωης, αυτον που ειχαν πριν έρθουν οι „πολιτισμένοι“ δυτικοι...
Καθισα σε ενα παγκακι και αφουγκραστηκα τον θορυβο που κανουν τα μελισσια των ανθρωπων
που κατακλιζαν τον απεραντο χωρο. Φωνες παιδιων και μαναδων αντιχουσαν δυνατά στους ψηλους
τοιχους και τις γαλαριες. Σκεφθηκα το μικροσκοπικο μου διαμερισμα, ποσες φορες θα χωρουσε
αραγε μεσα σε αυτο τον τεραστιο χωρο; Τι θα εδινα για λιγα τετραγωνικα ακομα που μοιάζουν εδω
να περισσευουν; Η λεπτή φωνή ενός πεταλουδιτσου στην εισοδο ενος καταστήματος εσώρουχων
μου τράβηξε την προσοχή. Κοτζαμ μαντραχαλάς και να έχει τόσο ψιλή φωνή; Χμμ..Τον παρατήρησα
περίεργος, φορούσε μονο σλιπάκι μάρκας kelvin klein και μοιραζε διαφημιστικα φυλλαδια σε
χαζοχαρουμενα κοριτσακια με σκοπο να εισέλθουν στο κατάστημα και να ψωνισουν εσωρουχα. Ενα
κυμα αηδιας και αποστροφης με πλυμηρισε, δεν αντεχα αλλο εκει μεσα επρεπε επειγοντως να βγω
εξω στον καθαρο αερα, πνιγομουν...
Εξω ελαμπε ενας πανεμορφος φθινοπωρινος ηλιος, εχει νοημα αραγε να κλεινεται κανεις σε ενα
τεχνητα φωτεισμενο κτηριο; Χιλιες φορες οχι και πηρα ξανά το ποδηλατο μου τραβοντας για το
παρκο. Εκει τα δεντρα και η πρασιναδα φαινονται τουλαχιστον ακομα αυθεντικα, εκει μπορεί να
νιώσει κανείς ακόμα την φυση και το χωμα κατω απο τα ποδια του.
Στην οχθη μιας λιμνουλας παρκαρα βιαστηκά και βολεύτηκα στις ρίζες ενος αιωνοβιου κεδρου. Οι
χλιαρες φθινοπωρινες ακτινες του ηλιου που φλέρταραν παιχνιδιάρικα με τα ήσυχα νερά της
λιμνούλας ζεσταιναν ευχαριστα το προσωπο μου. Θεσπέσια φύσηΕίπα μέσα μου και έβγαλα απο
την σακα ενα βιβλιο του Γραμματικακη „η αυτοβιογραφια του φωτος“ και ξεκίνησα το
διαβασμα...Ξαφνικά και εκεί που διάβαζα αμέριμνος ένιωσα κάτι καφτό να μου καίει τον σβέρκο,
πέρασα το χέρι μου στο επίμαχο σημείο και το έφερα μπροστά μου, ΣΚΑΤΑ!!! Ένα σκατοπούλι με
έχεσε! κοίταξα γύρω μου να βρω τον ένοχο αλλα ο „χέστης“ είχε κάνει ήδη φτερά! Σηκώθηκα επάνω
νευριασμένος, Μα τι διάλο ολόκλητρη Γερμανία πάνω μου βρήκε να κάνει την ανάγκη του; Ποια η
πιαθανότητα να συμβεί αυτό το φελέκι μου; Ένιωσα το σκατό στο σβέρκο να με καίει λες και ήταν
απο οξύ! Μα τι στο διάολο τρωνε τα σκατοπούλια; Γκεζάπ;
Έψαξα πάνω μου για κάποιο χαρτομάντηλο...τιποτα δυστυχως. Έτσι αρκέστηκα σε κάτι πεσμένα
ξερά φύλα εκεί κοντά. Δεν είχε νόημα, αποφάσισα να την κάνω για το σπίτι, ήθελα επιγόντως να
κάνω ένα μπάνιο και να αποβάλω την σκατίλα απο επάνω μου που έμοιαζε σα να έγινε ένα με το
πετσί μου, να βρωμαει και να με καιει...με βιαστικές πεταλιές κίνησα για το σπίτι. Ανήφορος, το
ποδήλατο έκοψε, έπρεπε να αλλάξω ταχύτητα...κλανκ και η αλυσίδα κείτονταν κρεμασμένη ενω το
πόδι συνέχισε λόγω αδράνειας να ποδηλατεί στο κενό. Οι χριστοπαναγίες που έριξα δεν οφέλησαν
πουθενα, φαίνεται πως είχα πέσει και εγω θύμα της ποιότητας made in china άσχετα αν το
ποδήλατο έγραφε στο πλαισιο του designed in germany...που φτιάχτηκε είναι το
ζήτημα...αγανακτισμένος και συγχισμένος έβρισα ακόμα μια φορά την παγκοσμοιοποίηση και
έπιασα την γρασωμενη αλυσιδα για να την καναβάλω στην θέση της...Δεν είναι η μέρα μου σήμερα
σκέφτηκα και τράβηξα για το σπίτι πριν ακόμα μου συμβέι καμία ακόμα ανωμαλία!...
_________________
Χαλεπόν εαυτόν γνώναι...
|
Anmelden
Registrieren
FAQ
Suche
Kalender
